Dön Bak

Ne zaman otuzlarına yaklaştı insan, o zaman silkelenmek zorunda hissediyor. Dönüp bakıyor. Ne görüyor, koca bir hiç. Veyahut tatminkârlık. Ne olması gerekir ki geride?

 

Ben bakıyorum. İnanılmaz zenginlikte ki arkadaş grubu, müthiş bir aile, bitirilmiş bir üniversite, devam eden akademik kariyer, eğlenceli tatiller, leziz yemekler, baştan çıkarıcı ikili ilişkiler, denenmiş keyifli hazlar. Eee yani? Normalden farklı olan ne var ki? Ben bakınca beni gülümseten şeyler görüyorum ama içi dışı bomboş.

 

Ben dilden dile dolanan şarkılar, önsözü için karar veremediğim kitaplar, hayatlarna dokunduğum için minnettar olan çocuklar, bakınca benim yaptığım hissedilecek resimler, tamamladığım filmler istiyorm. Ben bende çıksam geriye çığlık çığlığa yapamadıklarım kalsın istemiyorum.